Rzeszowski architekt wnętrz w telewizyjnym programie "Dekoratornia"

Pięknie łączy formy, wzory i kolory. W nijakie i monotonne wnętrza potrafi tchnąć życie.

Jak podkreśla, do Dekoratorni trafił przez przypadek. Akurat organizowano castingi, bo dotychczasowe prowadzące: Magda i Sylwia po 150 odcinkach chciały odpocząć. Wtedy koleżanka zachęciła go do wysłania maila do ekipy programu.

- W ramach żartu napisałem, że nie jestem pazerny, że wystarczy mi ładna, w miarę bystra sekretarka, która będzie mi robić kawę - śmieje się Maciek.

Reakcja producentki była natychmiastowa. Po wstępnej rozmowie zleciła Maćkowi wykonanie próbnych metamorfoz. Wizualizacje przerobionych wnętrz spodobały się jeszcze bardziej niż treść maila.

Pracowali do nocy

W lipcu został nagrany pierwszy odcinek Dekoratorni z udziałem rzeszowianina. Do tej pory wyemitowano cztery. Kolejne są już zaplanowane. Wszystko szło gładko, bo zasady programu też wydawały się dość proste. Chętni na metamorfozę pokoju lub całego mieszkania wysyłają ekipie nagranie z propozycjami zmian, a dwuosobowe teamy projektantów robią wszystko, żeby w odnowionych wnętrzach żyło się wygodniej, praktyczniej i piękniej.

Ale jak to zwykle bywa: łatwo powiedzieć-trudniej zrobić. Okazało się, że na przeróbkę starego salonu ma tylko dwa dni. Projekt, który przygotował, zakładał wycięty z płyty MDF i podświetlany od spodu ornament roślinny na ścianie. Taki, z uwagi na ogrom pracy, powinien powstać długo przed nagraniem programu.

- Efekt był kapitalny, ale ekipa remontowa przy realizacji tego pomysłu miała tyle pracy, że skończyliśmy o pierwszej w nocy. Nieźle musieli mnie przeklinać - żartuje Maciek.

Nazwali go Profesorem Zinnem

Jednak to właśnie ten odcinek, z uwagi na towarzyszącą mu Sylwię Michalską, wspomina najcieplej. Młody architekt przyznaje, że - obok wspaniałej szansy rozwoju - to właśnie ekipa Dekoratorni jest największym plusem programu.

- Nie wiem, dlaczego nazwali mnie profesorem Zinnem. Może odkryli, że kocham rysować, może wyglądam poważnie i jestem dość konkretny? - zastanawia się Maciek.

O ile łatwo mu się dogadać z ekipą, o tyle trudniej jest przekonać do swojej wizji klientów. Boją się odważnych akcentów, ciepłe kolory to dla nich wyłącznie pastelowy brąz i piasek pustyni. Najwięcej dyskusji jest wtedy, gdy pojawiają się na planie w trakcie metamorfozy.

- Widzą niebieską ścianę, w dodatku po pierwszym malowaniu i załamują ręce. A po kolejnych warstwach koloru, dołożeniu kanapy, zasłon i dodatków wpadają w zachwyt - tłumaczy Maciek.

Specjalista od wyzwań

Taką pamiętną nerwówkę młody architekt przeżył podczas nagrania drugiego odcinka. Mającą tworzyć przytulny, ciepły salon kamienną ścianę przemalował na szaro.

- Klientka ze łzami w oczach prosiła chłopaków, żeby przerwali malowanie. Połączenie różu z szarym nie mieściło się jej w głowie - wspomina architekt.

Ostatecznie zaufała projektantom. Teraz pamiętna ściana jest jej ulubionym miejscem w salonie.

W kolejnym odcinku na Maćka czekało mieszkanie, które pamiętało jeszcze czasy gomułkowskie. Nie brakowało w nim tradycyjnych elementów estetycznych lat 60., na czele z krzywymi ścianami i meblościankami.

- Po sporej demolce w ciasnym i smutnym mieszkaniu znalazło się jednak miejsce na biało-niebieski, grecki salon z jadalnią. Pojawiła się pojemna szafa z podświetlanym panelem i kwiatowa szabloneria na ścianie.
Lustro zamiast drzwi

Im mniejsze mieszkanie, tym dla architekta większe wyzwanie.

- Żeby na niewielkiej powierzchni zmieścić wszystko, czego klienci chcą, trzeba wpaść na nietuzinkowe rozwiązania - tłumaczy Maciek.

Te wprowadził również do własnego mieszkania w starej warszawskiej kamienicy. W kuchni zdecydował się na drapieżną czerwień, nad nią wymyślił sobie "raj dla leniwców', czyli podświetlaną antresolę, a drzwi do toalety ukrył za dużym lustrem.

Pytany o receptę na dobre wnętrze, odpowiada: dużo obserwować i słuchać, zwłaszcza samych siebie.

- Kiedy nie wiemy, jak przemeblować mieszkanie, najpierw przypatrzmy się sobie, temu jak żyjemy i jakie rozwiązania będą dla nas najpraktyczniejsze. I nie bójmy się kolorów.

Chcę pracować dla Rzeszowa

Projekty wnętrzarskie to jednak tylko część zajęć 24-letniego architekta. Ma już za sobą praktyki w Finlandii, pracę w ogromnej korporacji w Nowym Jorku oraz członkostwo w jury podczas corocznego wernisarzu prac podopiecznych warszawskiej szkoły rysunku Soprojekt. Podkreśla jednak, że o rodzinnym mieście nie zapomniał.

Właśnie w Rzeszowie przygotowywał pracę inżynierską. Zaprojektował wtedy galerię plenerową BWA, wraz z pracownią artystyczną, salą konferencyjną i kawiarnią.

- Przekazałem ten projekt do urzędu miasta, bo bardzo chciałem, żeby uczniowie liceum plastycznego mieli nad Wisłokiem miejsce, w którym mogliby tworzyć - wyjaśnia.

Chce wziąć udział w konkursie architektonicznym na nową siedzibę Urzędu Miasta. Podejmie się też zagospodarowania terenów, z którymi miasto ma problem.

- Zamiast planować mleczarnię pod Warszawą, która pewnie nigdy w życiu tam nie powstanie, wolę przyjechać do własnego miasta i do czegoś się przydać - tłumaczy.