Wielkie nazwiska Nowin: Krystyna Świerczewska

Elegancka - jej ubiór był połączeniem mody z dodatkiem własnego "ja", które miało wiele wspólnego z artystycznym poczuciem luzu: obszerny, z delikatnej skóry kapelusz i nieodłączna cygaretka.

Pisała emocjonalnie - "całą sobą". Kompetentnie, z pasją i co szczególne - przepiękną polszczyzną. "Bo słowo - musi słowo znaczyć!" - powtarzała za ulubionym poetą Norwidem.

Wydarzeniem w "Nowinach" bywały jej imieniny. Na biurku stawiała srebrną paterę z kunsztownymi, secesyjnymi ornamentami, a na niej kładła kawałki wiejskiej kiełbasy pachnącej czosnkiem. Lubiła takie zderzenia: przaśnej, ludowej rzeczywistości wszechobecnej w PRL z przejawami kultury wyższych lotów.

Robiła to po mistrzowsku - dyskretnie, ale z ironią i czasem bardzo złośliwie. Tak, jak w swoim pisaniu. Kiedy umiała bezlitośnie zadrwić z prostactwa, zaściankowości, ciasnych horyzontów, intelektualnego zapłocia.

Jej trybuną, amboną, z której dzieliła się tym, co ją drażniło, śmieszyło, irytowało, były jej "Listy do Przyjaciela". Seria pisanych żarliwie felietonów, które ukazywały się w "Nowinach", w dodatku kulturalnym "Widnokrąg". Te "Listy" były jej protestem przeciw umysłowemu zniewoleniu w PRL.

Próbą niezależnego myślenia i pisania, a dla czytelników zachętą, że tak myśleć warto i trzeba.

W Nowinach pisywała głównie o kulturze. Jej reportaże, wywiady i recenzje teatralne zostaną wzorem fachowości, kultury słowa. Pisała kierując się zasadą, że chłosta może zabić artystę. Zapamiętałem to sobie na całe życie.

Kiedy odeszła z Nowin w latach 90., schowała się w swoim domu w Godowej pod Strzyżowem. Stamtąd rzadko dawał się słyszeć jej głos. Może cierpki, ale zawsze nabrzmiały troską o to, co się działo blisko nas i trochę dalej.