Rzeszowianin znalazł kość nosorożca z epoki lodowcowej

Mirosław Bereś z Rzeszowa powiadomił nas o niecodziennym znalezisku. Mężczyzna układa kostkę brukową. Zlecenie miał w Jarosławiu. W transporcie piasku z Łukawca wygrzebał kawałek ogromnej czaszki.

- Wygląda to jak górna część nozdrza jakiegoś zwierzęcia - opisuje rzeszowianin. - Mierzy jakieś 60 na 30 centymetrów i dobrych parę kilo sobie waży. Jest wrażenie, jak się taki okaz trzyma w rękach, mając na uwadze, że może mieć nawet kilka milionów lat. Troszkę ciarki po plecach przechodzą - mówi podekscytowany.

Chciałby, żeby to trafiło gdzieś do muzeum, dla potomności.

Na pierwszy rzut oka wykopalisko przypominało czaszkę dinozaura.
- Zacząłem przeglądać Internet, co to może być - opowiada pan Mirosław. - Nie wiedziałem, że było aż tyle różnorakich dinozaurów. Przejrzałem 60 i dałem sobie spokój - śmieje się.

Postanowił jednak dowiedzieć się, co to za kość i poszukać pomocy u specjalistów. Próbował dodzownić się do Instytutu Archeologii Uniwersytetu Rzeszowskiego, ale bezskutecznie. Udało mu się skontaktować z Wydziałem archeologii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, gdzie poradzili mu, by zadzwonił do Karpackiej Troi. Tu zainteresowano się jego odkryciem.

- Na pewno nie jest to fragment kości dinozaura - po analizie zdjęć mówi Paweł Madej, kierownik trzcinickiego skansenu. - Jest to górny fragment czaszki, bez zębów i części mózgoczaszki, nosorożca. Prawdopodobnie włochatego. Z epoki lodowcowej. Na naszych ziemiach występowały tego typu zwierzęta. Nie jest to więc jakaś wielka sensacja czy rzadkie znalezisko, choć faktycznie fajne. Z pewnością bardziej zainteresuje paleontologów.

Poszukaliśmy w Internecie informacji na temat nosorożca włochatego, którego nazwa brzmi: Coelodonta antiquitatis.

Jak podaje Wikipedia, ten nieparzystokopytny ssak żył w plejstocenie, popularnie nazywanym epoką lodowcową. Występował na terenie Eurazji.

Zwierzę osiągało 2 metry wysokości i było długie aż na 5 m. Ważyło nawet ok. 3,5 tony. Nosorożec miał długą, gęstą, grubą, brązową sierśc. Był zatem przystosowany do zimnego klimatu. Podobno żywił się trawą, porostami i turzycami. Na głowie i po bokach miał dwa spłaszczone rogi oraz jeden przedni o długości do metra. Wykorzystywał go do obrony, ale też poszukiwania pożywienia i wabienia partnera. Nosorożce włochate żyły samotnie lub w małych grupach. W krakowskim Muzeum Przyrodniczym Instytutu Systematyki i Ewolucji Zwierząt PAN można podziwiać unikatowy, jedyny na świecie, kompletny okaz z zachowaną skórą (choć bez włosia) i tkankami miękkimi. Kolejny znajduje się w Muzeum Przyrodniczym we Lwowie.

W 2004 r. pisaliśmy, że w Dwikozach dwójka gimnazjalistów na wagarach odnalazła fragment kręgosłupa prehistorycznego nosorożca: dużych rozmiarów kręgi. Chłopcy natrafili na nie, kiedy osunęła się ziemia na lessowym wzgórzu.

Wcześniej na fragment czaszki nosorożca włochatego sprzed 12 tysięcy lat natrafił mieszkaniec Trzebuski.