Trzymajcie za mnie kciuki

- Nic podobnego. Nie mam zamiaru nikomu grać na nosie. Jeśli już coś chciałam udowodnić, to tylko to, że stać mnie jeszcze na wiele.

- Dochodziły do mnie opinie, że jestem już za stara, aby robić postępy, aby we mnie inwestować. Wkurzało mnie to; mam 23 lata. W Sanoku, na zaśnieżonym lodzie i przy padającym śniegu, pobiłam trzy rekordy toru. Myślę, że niektórym ludziom bardzo nie w smak, że wróciłam do formy.

- W tym stwierdzeniu brak logiki. Przecież ja od kilku lat nie ścigam się już w Polsce, lecz w Europie, i mnie potrzebny był klub, który mi stworzy warunki do tego, aby zajmować coraz wyższe miejsca w światowej czołówce. Górnik nie jest takim klubem, stąd rozstanie. Poza tym od wielu lat klub nie zajmował się moim szkoleniem. Szkoliłam się w kadrze, u jej szkoleniowców.

- Nie powiem, że obojętnie. Byłam o krok od decyzji o rezygnacji z wyczynowego sportu. Nakłaniał mnie do niej mój mąż (zakopiańczyk Michał Trzebunia - przyp. red.), zrażony swoimi doświadczeniami. Wtedy na mojej drodze pojawił się trener Krzysztof Niedźwiedzki, który powiedział mi: "Nie rób tego. Szkoda. Spróbujemy razem". Ujął mnie, gdy codziennie o siódmej rano stawiał się na treningu; o dziewiątej musiałam meldować się w pracy.

- Owszem. I to było przykre. Zwłaszcza, że na sporcie nie dorobiłam się oszczędności. Jednak wynegocjowałam z Polskim Związkiem Łyżwiarstwa Szybkiego układ, że jeśli wypełnię bardzo wysokie minima, to powrócę do kadry, a związek zwróci mi poniesione koszty. To był czynnik mobilizujący mnie do wytężonej pracy.

- To nie tak. Byłam wówczas w grupie z dwoma specjalistami od długich dystansów, Pawłem Zygmuntem i Witkiem Mazurem. Nie były to treningi dla mnie. Po pewnym czasie czułam się źle, co w pewnym stopniu przekładało się na moje podejście do pracy. Dziś wiem, że ta grupa nie była trafiona. Z trenerem Niedźwiedzkim wytyczyliśmy sobie cele i poprzez solidny trening staramy się je realizować. Już trochę się nam udało. Dzięki niezłym występom w Pucharze Świata, awansowałam do grupy A, zapewniając sobie udział w mistrzostwach świata na dystansach, które odbędą się w Korei.

- Tego nie zdradzę. Powiem tylko, że bardzo chciałabym pokazać się w Europie.

- Sprytnie mnie Pan podszedł, więc muszę przytaknąć. Ale nie jest to plan maximum. Trzymajcie za mnie kciuki, a ja postaram się o jak najlepszy występ w Heerenveen.

- Przed mistrzostwami Europy, czy po?...

- Myślę, że około 40-50 tysięcy złotych rocznie.