Jesteśmy prochem, za który swoje życie oddał sam Bóg. Rozmowa o Popielcu

W tym roku Środa Popielcowa przypada w tym samym dniu, w którym obchodzone są Walentynki. 14 lutego sacrum spotyka się z profanum. Czy da się pogodzić te dwa porządki?
Ci, którzy kochają, mówią nieraz, że Walentynki są przez cały rok. Nie słyszałem, żeby ktoś tak mówił o Popielcu. Wyobrażam też sobie takich zakochanych, którzy będą umieli połączyć Popielec z Walentynkami – razem pójdą do kościoła, gdzie usłyszą: „Prochem jesteś i w proch się obrócisz”, a potem, ciesząc się sobą, bo życie jest krótkie i kruche, pójdą na długi spacer. Owszem, zrezygnują z kawy z deserem, ale przecież nie deser decyduje o miłości.

Jak traktować obrzęd posypania głowy popiołem? Czy oprócz kruchości życia podkreśla jeszcze coś innego?
W wielu religiach jest znakiem żałoby – po śmierci bliskiej osoby posypywano się popiołem. Jest też znakiem oczyszczenia – do tego był wykorzystywany. Popiół to spalenie, zniszczenie i ewidentnie przypomina o śmierci. Ta śmierć ma podwójne znaczenie – dosłowne, ale też związane z nawróceniem. W Wielkim Poście mówimy, że powinien w nas umrzeć „stary” człowiek i narodzić się „nowy”. Nie można też zapomnieć, że owszem, jesteśmy prochem, ale jest to proch, za który swoje życie oddał sam Bóg.

Środa Popielcowa rozpoczyna okres Wielkiego Postu. Jak najlepiej przeżyć ten czas? Na pokucie, na wyrzeczeniu się przyjemności, a może tylko na wyciszeniu się, medytacji i modlitwie ?
Co roku podczas Mszy św. w Środę Popielcową słuchamy tej samej Ewangelii, w której Jezus Chrystus mówi o modlitwie, poście i jałmużnie, zwracając uwagę, żeby nie robić tych rzeczy na pokaz. To jest program na Wielki Post. Gdy chodzi o modlitwę, to mamy charakterystyczne dla Wielkiego Postu nabożeństwa: Drogę Krzyżową i Gorzkie Żale. Natomiast post i jałmużna powinny być ze sobą powiązane. Chodzi o to, aby to co dajemy, wynikało z naszej ofiary, rezygnacji, wyrzeczenia.

Zbliżające się Święta Wielkanocne mają przypominać wiernym, że kto wierzy w Chrystusa, ten zyska życie wieczne. Czym ono jest?
Wyjątkowość Wielkanocy wynika stąd, iż Jezus nie tylko sam wrócił do życia, ale też dał nadzieję wieczności tym, którzy wierzą w Niego. Jak mówił św. Paweł, gdyby Chrystus nie zmartwychwstał, daremna byłaby nasza wiara. Nie potrafię dokładnie odpowiedzieć na pytanie o życie wieczne, niebo. Gdy rozmawiam na ten temat, zatrzymuję się na słowach św. Pawła: „Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują”.