Jak walczyć z pracoholizmem

- Od dłuższego czasu boję się wychodzić z pracy, mimo, że obowiązki swoje wykonałem. Czy jest to już pracoholizm?

- Sadzę, że to strach, mniej, czy bardziej uzasadniony powoduje taka sytuację. Pracoholicy nie siedzą w pracy z musu. Wykonywanie obowiązków zawodowych sprawia im przyjemność. Mają problem z opuszczeniem raczej z biura.

- Jestem jedynym żywicielem rodziny, Pracuję do oporu. Nie mam jednak innego wyjścia. Czy w pani opinii jest to pracoholizm?

- Z cała pewnością nie. Niemniej jednak warto, przynajmniej dzień w tygodniu poświęcić na całkowity wypoczynek. Bowiem z czasem wyczerpany do oporu organizm zareaguje konkretną chorobą.

- Syn jest fotografikiem. Praktycznie nigdy nie wypuszcza aparatu z ręki. Sprawia mu to jednak przyjemność. Czy jest to jakaś anomalia chorobowa?

• Jeżeli praca syna powoduje, że nie ma rodziny, ani też przyjaciół istnieje niebezpieczeństwo, że jeśli już nie jest, może przerodzić się w pracoholizm. Prostym testem, który wykaże, jak duża jest skłonność do tej choroby, to sprawdzenie reakcji na odebranie synowi aparatu. Jeśli zareaguje agresją, to sygnał, że skłonność do popadnięcia w chorobę jest blisko.

- Mam własną firmę i kilku pracowników. Pomimo, że jestem 70- talkiem chętnie chodzę do pracy i spędzam tam sporo czasu. Nie wyobrażam sobie życia bez tego. Co pani mi radzi?

- Raptowne zakończenie życia zawodowego nie jest najlepszym pomysłem, ponieważ nagle tracimy dotychczasową motywację do życia. Radziłabym odchodzić z pracy stopniowo, wydłużając wypoczynek. Uczymy się wtedy gospodarować wolnym czasem. Warto poszukać motywacji do życia na innych polach, możemy realizować się rodzinnie, towarzysko, odnaleźć się w roli dziadka lub babci, znaleźć sobie hobby.

- Nawet mało istotne zadanie, którego nie zdążyłam wykonać powoduje, że nie mogę zasnąć. Czy to już uzależnienie od pracy?

- Myślę, że tak. Pani wypowiedź świadczy o tym, że praca jest bardzo istotną lub może nawet najistotniejszym elementem pani życia. Takie myślenie świadczy o nieumiejętności odpoczywania, oderwania się od sfery zawodowej.
- Rodzice nakładają na mnie mnóstwo obowiązków pozaszkolnych, których nie chcę i z którymi sobie nie radzę. Chcą mnie wpędzić w pracoholizm?

- Jeżeli zaakceptujesz narzucony styl życia, jesteś na dobrej drodze do uzależnienia. Skoro jednak dzwonisz, to znaczy, że jesteś świadom tego, iż są inne, ważne sfery życia. Mam wrażenie, że rodzice próbują przerzucić na ciebie swoje niespełnione ambicje.

- Wielokrotnie próbowałam rozmawiać z mężem o tym, żeby więcej czasu poświęcał rodzinie, opuścił nawet wesele brata, bo musiał być w pracy. Na moje uwagi zawsze reaguje agresją.

- Proszę zgłosić się do poradni uzależnień. Tam pani otrzyma dokładne wskazówki, jak postępować z osobą uzależnioną. Najważniejsze jednak, żeby dać odczuć tej osobie konsekwencje poświęcania pracy zbyt dużej uwagi. Jeśli powołuje się pani na przykład wesela, nie powinna go pani usprawiedliwiać przed rodziną, trzeba było mówić wprost, że zniknął, bo wrócił do pracy. On sam musi poczuć konsekwencje własnych wyborów. Być może pozwoli mu to uświadomić, że jednak ma problem.

- Pół roku nie miałem pracy, teraz dostałem posadę i wcale mi się nie chce wychodzić z roboty. Powinienem zacząć się martwić?

- To zupełnie naturalna reakcja. Zapewne cieszy się pan z nowej posady i ma poczucie bycia potrzebnym, przebywania w grupie. Pewnie też chce pan udowodnić przełożonym, że zatrudnienie pana było właściwą decyzją z ich strony. Gdyby jednak ten stan przedłużał się ponad pół roku, to proszę zwrócić uwagę, czy praca ze sfery ważnej dla pana, nie stała się najważniejszą.

- Szef jest ewidentnie pracoholikiem, nie ma rodziny i znajomych. Jego problem, ale od swoich podwładnych wymaga, żeby na okrągło siedzieli w robocie. Mam się zwolnić, czy co?

- Tak by było najlepiej. Nie może Pan zmienić trybu życia swojego przełożonego, ani jego oczekiwań w stosunku do podwładnych. Proszę zastanowić się nad zmianą miejsca pracy.