Widziane z bliska: Podszczypywanie czy sztuka prowokacji

Na trybunach i wokół Spodka dziesiątki tysięcy kibiców oglądało najważniejsze mecze biało-czerwonych. Klimat niemal nie z tej ziemi - kręcili głową ludzie z innych kontynentów. Takie finały zdarzyły się dopiero po raz pierwszy. Czy jeszcze kiedyś się zdarzą? Może, gdy czempionat znów zawita do Polski.

Działo się na trybunach i na boisku. Kto bardzo chciał mógł się dostać na trybuny. Były bilety. U koników i nie tylko. Jeden z zagranicznych siatkarzy grających jeszcze nie tak dawno w polskiej lidze chciał mi sprzedać je po stówce, poniżej ceny nominalnej. Rosjanie kupowali pakiety po 1200 euro na dwa dni. Mało było chętnych, bo "Sbornej" się do Katowic nie udało przebić.

A na boisku? Gra. W siatkówkę, pozorów, gestów. Prowokacje. Na zyskanie na czasie, na wybicie z rytmu przeciwnika, na podniesienie mu temperatury, jakby ta nie była już dostatecznie wysoka. Pomijam zachowania Spirydonowa, bo to nieodpowiedzialne wygłupy. Tego pana zostawiamy. Wiemy, jaki czasem jest.

Wkurzanie rywala to siatkarska klasyka. Andrzej Niemczyk, trener naszych "Złotek", powiedział wprost, że "jakby nie było słownych potyczek, prowokacji, to co to by były za wojny, co za walki".

Sam zresztą to robił. Z rozbrajającą szczerością pytał trenera przeciwnika, czy się denerwuje.

- Coś trzeba było powiedzieć. Włoch Bonita przy zmianie boisk przechodził obok, ale nie patrzył na mnie. Normalne pogrywki, cały czas gra się w pokera, to jest nasz zawód... - podkreślał.

Nowakowski nie ukrywał, że Brazylijczycy gorzej grają wkurzeni i że "nasi główni krzykacze pod siatką podczas finału będą ich podszczypywać".

Miały to być "takie małe podszczypnięcia słowne, bo jeżeli to nam pomoże, to trzeba chwytać się każdej opcji, nawet takiej".