Roboty na Uniwersytecie Rzeszowskim [WIDEO]

Ma 130 cm wzrostu, waży ok. 50 kg i nazywa się "Flash". Potrafi rozróżnić kolory, sprawdzić skrzynkę mailową, przeczytać najnowsze newsy z internetu, a także gestykulować, okazać strach lub zdenerwowanie i zareagować na dotyk. "Flash" to jeden z dwóch robotów społecznych, które są obecnie w Polsce. Obydwa przyjechały wczoraj na Uniwersytet Rzeszowski razem ze swoimi konstruktorami.

"Flash" to owoc prac naukowców z Politechniki Wrocławskiej oraz brytyjskiego uniwersytetu w Hertfordshire. Wrocławscy naukowcy wraz ze swoimi doktorantami pracowali nad nim od 2009 r. Prototyp, choć jeszcze niedoskonały, zbiera pozytywne opinie w środowiskach naukowych na całym świecie, a jeden z uniwersytetów chciał go nawet kupić. Sam koszt materiałów, które zużyto do jego skonstruowania, wycenia się na 250 tys. zł. Podobne roboty do celów badawczych Włosi sprzedają za 300 tys. euro.

Nasz polski "Flash" porusza się dzięki ruchomej platformie, a sensory pozwalają ocenić odległość od przedmiotów. Ruchome są też jego ramiona, palce i głowa. "Flash" może wysuwać do przodu oczy, a nawet ruszać dolną szczęką, zupełnie tak jak mówiący człowiek. Otoczenie obserwuje dzięki kamerze w urządzeniu kinect, umieszczonemu w korpusie. Akumulatory pozwalają na 4 godziny nieprzerwanej pracy. To, co wyróżnia go na tle innych robotów społecznych, to głowa, która może pracować oddzielnie. Zaprojektował ją artysta plastyk, wzorując się na żółwiach błotnych z rodzaju emys. W odróżnieniu od robotów społecznych, które powstały do tej pory m.in. w Japonii i Stanach Zjednoczonych, nie jest ani zbyt zbliżona do człowieka ani zbyt lalkowata.

- To dzięki niej robot budzi sympatię. Dzieci chcą go głaskać, dorośli traktują jak niesfornego urwisa. To daje nadzieję, że go polubią i będą chcieli go mieć w swoim domu - mówi prof. Krzysztof Tchoń z Instytutu Informatyki, Automatyki i Robotyki Politechniki Wrocławskiej.

Jak przewiduje profesor, za 10-15 lat roboty będą jeszcze bliżej ludzi, zwłaszcza tych starszych i pozbawionych opieki.

- To jest obecnie problem całej Europy, bo seniorów przybywa, a nie ma kto się nimi opiekować. Jeśli taki robot odpowie uśmiechem na uśmiech, zamruczy, kiedy ktoś go pogłaska, a do tego jeszcze przypomni o tym, że trzeba wziąć lekarstwa to na pewno będzie miał szerokie zastosowanie - dodaje.

Dlatego wyzwaniem naukowców w najbliższych latach będzie dalsza praca nad udoskonalaniem robota, zwłaszcza rozwijanie umiejętności uczenia się, odbierania dźwięków i przenoszenia przedmiotów. Na razie robot mówi po polsku, ale rozumie tylko kilkanaście poleceń wypowiadanych w języku angielskim. Jego ramiona są delikatne, a dłonie nie mają czucia, przez co nie mogą chwycić i podać np. filiżanki kawy.

- Byłoby dobrze, gdyby potrafił rozpoznawać emocje człowieka z jego głosu, mimiki twarzy, sposobu poruszania się i zareagował równie emocjonalnie. W ten sposób można by z nim budować trwałe relacje, robot stałby się towarzyszem każdego dnia - opowiada prof. Tchoń. - Myślę, że będziemy potrafili to zrobić, zwłaszcza że praca nad takim robotem jest fascynująca. Występują tu problemy z różnych dyscyplin, w tym psychologii - dodaje.