Kochana wieprzowina. Właściciele traktują Chrumkę jak członka rodziny!

Właśnie zajada truskawki. - Proszę popatrzeć, jak delikatnie je bierze - pokazuje Teresa Żdan. (fot. Roman Kijanka)Trafiła do Andrzeja i Teresy Żdanów przed pięciu laty jako dwudniowy, ledwie żywy prosiaczek.

- Była przesłodkim paskowanym maleństwem, które za wszelką cenę trzymało się życia - wspomina właścicielka.

Dzisiaj Chrumka przebywa głównie w zagrodzie z racji nawyków, które odziedziczyła od strony ojca, potężnego odyńca z dolnośląskich lasów.

Zamiłowanie do przekopywania okolicy w poszukiwaniu smakołyków połączone z brakiem jakichkolwiek obaw w kontaktach z ludźmi zmusiły właścicieli świniodzika do trzymania go w zamknięciu. Inaczej nie ostał by się żaden warzywnik w okolicy. W zamian Chrumka ma zagrodę z wygodami i dostęp nawet do egzotycznych rarytasów.

- Była taka fajna, śliczna i ledwie żywa - wspomina pierwsze chwile z Chrumką Teresa Żdan. - Karmiłam ją rozcieńczonym mlekiem z butelki. Dodawałam mielone orzechy, słonecznik, albo kaszki dla niemowląt. Bardzo chciała żyć, może dlatego pozbierała się, zaczęła rosnąć. Wszędzie było pełno tego malucha, a nas zaczęła traktować jak rodzinę.

Żdanowie mieszkali wtedy na Dolnym Śląsku. Andrzej, zawodowy wojskowy, przez ponad 20 lat był dowódcą specjalnej jednostki komandosów. Po skończeniu służby komandos z wysokim oficerskim stopniem zaplanował, że zostanie leśnikiem. Skończył szkołę i Żdanowie zamieszkali w leśniczówce koło Bolesławca.

Tam trafiła do nich Chrumka. Wychowywała się w towarzystwie koni, kotów, towarzyszyła pracownikom leśnym, albo razem z właścicielami szła na jagody czy grzyby, pojawiała się wśród grzybiarzy.

- Potem opowiadali o swoim zdziwieniu, gdy znikąd wyrastał przed nimi dzik. Ale wystarczyło zawołać Chrumka, by dzik okazał się lgnącym do ludzi stworzeniem o pokojowych zamiarach - wspomina właścicielka.

W końcu ludzie przyzwyczaili się, że u leśniczego można spotkać żyjącego wolno świniodzika, a ona miała pełno miejsca do buszowania. Na noc zawsze wracała do leśniczówki.

Beztroskie życie dorastającej Chrumki zmieniło się, gdy jej właściciel przeszedł na emeryturę. Żdanowie musieli opuścić leśniczówkę. Poszukując miejsca do osiedlenia się, zdecydowali, że zamieszkają w Futorach koło Lubaczowa, rodzinnej wsi Andrzeja.

- Nie bardzo chcieliśmy ją brać ze sobą - opowiada właściciel. - Miejscowi hodowcy mogli ją wziąć, ale wtedy jej los byłby przesądzony. ZOO świniodzika nie chciało, więc z całym dobytkiem przyjechała do Futorów również Chrumka.

I tu skończyło się dla niej swobodne hasanie. Instynkt świni, wzbogacony domieszką dziczej krwi, ujawnił się w Chrumce, tworząc z niej zwierzę, które nawet dla zabawy może poczynić szkody w ogrodach i warzywnikach.

- Wybrała się raz pomiędzy gospodarstwa - wspomina właściciel. - Sześć godzin namawialiśmy ją, by wróciła. Nie pomogły łakocie. Nawet tabletka nasenna. Dopiero jak sama zdecydowała, że czas do domu, przyszła.

I tak Chrumka trafiła do zagrody. Już nie opuszcza gospodarstwa, ale resztę przywilejów zachowała, a nawet je poszerzyła.

Widać to po jej wyglądzie. Waży ponad 150 kilogramów, a w zagrodzie ma to, co lubi. Jest więc suche pomieszczenie, a zaraz obok sadzawka. Dookoła niej Chrumka narobiła mnóstwo błota. Gdy jest ciepło, chętnie w nim przesiaduje.

- Nawiązaliśmy współpracę z hurtownią. Warzywa i owoce, które już nie idą do sklepów, ona zjada. Dostaje jabłka, pomarańcze, banany. Mamy też swój sad - opowiada właścicielka.

Chrumka najbardziej lubi banany, a że są one dość tuczące, widać to po jej figurze.

Pupilek lubi ludzi, ale też ma swój charakterek - jak mówią właściciele. Karcić się nie da.

- Groźna nie jest, ale już sam widok podbiegającego do ludzi podobnego do dzika zwierzęcia budzi obawy. Ponadto Chrumka uwielbia ryć i niewiele ją obchodzi, że robi szkodę - opowiada właściciel.

- Ale myślę, że w swojej zagrodzie czuje się dobrze, bo nawet nie chce wychodzić. Jednak jak troszkę się podreperuję, to i zabawy jej nie braknie - zapewnia Andrzej, który obecnie przechodzi rehabilitację.

- A jakie były zabawy z końmi! - wspomina Teresa. - One i Chrumka przepadają za gruszkami. Mieliśmy ubaw, patrząc jak dwie duże klacze próbują przepędzić świnodzika spod gruszy.

Uratowany od śmierci osesek stał się jednym z członków rodziny. Podobnie traktowane są jeszcze dwie klacze rasy śląskiej oraz koty.

- Chrumka zostanie z nami do końca swoich dni, a ponieważ te zwierzęta są długowieczne, spodziewamy się, że przyniesie jeszcze dużo radości. I niczego jej nie braknie - zapewniają Żdanowie. - Dała nam tyle przeżyć i obdarzyła miłością taką bez stawiania warunków. Zasłużyła na godne traktowanie.