Rozmowa z Leszkiem Kuchniakiem: Moje świątki pochylone

- Sto pierwsza. Indywidualna.

- Liczysz?

- Staram się. Są formą zapisu mojego życiowego dorobku. A wystawy to kontakt z ludźmi zarówno w Rzeszowie, jak też małych miasteczkach rozrzuconych po Podkarpaciu.

- Regionie obfitującym w talenty?

- Wręcz w perełki plastyczne, co jest zasługą genów oraz szkolnictwa artystycznego średniego - w Jarosławiu, Rzeszowie, Krośnie, od niedawna w Lesku oraz wyższych uczelni. Ich twórczość idzie między ludzi poprzez biura wystaw artystycznych, galerie miejskie i prywatne organizowane przez mecenasów sztuki.

Prace Leszka Kuchniaka można oglądać w galerii Na Najwyższym Poziomie, w siedzibie "Elektromontażu" przy ul. Słowackiego 20, w Rzeszowie (w godzinach pracy firmy). Wystawa otwarta jest do końca stycznia.

- Drobne uzupełnienie - do powstania kultowego miejsca przyczynił się również Jacek Nowak, prezes Podkarpackiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, którego pierwszym prezesem i współzałożycielem był nieżyjący Jerzy Gancarz. Zachęta promuje artystów z Podkarpacia, organizuje wystawy, przypomina działa nestorów, pozwala zaistnieć młodym twórcom, zaprasza gości z zewnątrz. Warto byłoby wykorzystać wystawienniczo foyer Filharmonii, uzupełniając wrażenia słuchowe - wzrokowymi.

- W galerii pod niebem zaprezentowałeś prace o tematyce świątecznej i sakralnej. Niebywale urokliwe.

- Trudno o lepsze miejsce dla św. Jana o fiołkowych oczach, dla przygarbionych świątków, nawiązujących do pochylonego życiem Jana Pawła II, wędrujących przez wsie i miasteczka. Pokazuję cerkiewki i sławną ludową Rozalkę nieomal upieczoną w piecu, scenę Zwiastowania Najświętszej Marii Panny oraz ikony inspirowane zbiorami w Sanoku. Lubię je oglądać, tak "ładuję akumulatory". Wyeksponowałem też szereg rzeźb - m. in. polne anioły, na których wygląd wpłynęła łąka i jej kolory. Staram się interpretować pejzaż i przetwarzać po swojemu. Nawiązuję do wspomnień dzieciństwa i ukochanej babci z Lubeni, która każdego piątku biegła do pobliskiej kapliczki, aby ozdobić ją świeżymi kwiatami. Była mocnej wiary, chciałbym tak wierzyć.

- A nie wierzysz?

- Moje malowanie to też rozmowa z Bogiem!

- Skąd pomysł, by malarstwo uzupełniać rzeźbą?

- Z baroku. Na malowanych obrazach czegoś mi brakowało. Postanowiłem w nie włączyć - przecież jestem rzeźbiarzem - latające świątki jako integralną część dzieła. Obraz otrzymał przestrzeń. Wiele moich prac w drewnie, zwłaszcza kapliczek, nawiązuje do ludowej sztuki. Polska jest krajem przydrożnych kapliczek. I dobrze, że ludzie znowu zaczynają je budować. Przecież to nasza tożsamość. Maluję i rzeźbię tak, jak odczuwam polską kulturę, z jej tajemniczą ludowością. Moje kapliczki są rodzajem hołdu składanego utalentowanym ludowym twórcom. Owszem, są bardziej współczesne jako forma świadomego działania artystycznego. Chrystusikowe główki wstawiam w malowane pejzaże. Nazywam je sacrum i profanum.

- Z malarstwem wychodzisz poza płótno, na ramy…

- Ramy traktuję jako integralną część dzieła. Dopełniają je, a poza tym moje obrazy nie czują się najlepiej w kapiących od złota oprawach.