Polacy nie znają Romów

- Jasło jest naprawdę tak bardzo przyjazne dla Romów?

- Na pewno jest dobrym przykładem. Jestem wdzięczna władzom miasta za zrozumienie i pomoc przy realizowaniu programów romskich. Pani burmistrz widzi dobro w tym, co robimy i nas wspiera, a to, jak widać, przynosi efekty. Moi koledzy w innych miastach nie mają takiego wsparcia, natrafiają na opory i tam pieniądze na realizowanie zadań nie trafiają.

- Czy pani też spotyka się z rasizmem?

- Ludzie traktują mnie jak Cygankę, ale ja jestem Polką, która 37 lat temu wyszła za Roma. Niestety, rasizm ze strony własnego narodu odczuwam do dziś. I nie mogę tego zrozumieć, to boli. Romowie mnie przyjęli, zdobyłam ich szacunek, zaufali mi i nawet powierzyli własne dzieci. I za to im jestem bardzo wdzięczna, bo rzadko się zdarza, by Polka miała coś do powiedzenia między Romami. Może dlatego, że nie było wcześniej takich programów, a ja im ciągle pomagałam. Albo że umiałam czytać i pisać, wiedziałam, do których drzwi zapukać, a Rom się w urzędzie gubi i unika go jak ognia.

- Urzędy są takie straszne?

- To nie jest naród roszczeniowy, kłótliwy, a w urzędach często trzeba się wykłócać o swoje. Jeśli Rom raz pójdzie do urzędu i zostanie źle przyjęty, to od razu bierze to za rasizm, lekceważenie i poniżanie go. I on już tam nie pójdzie. I nie ma się co dziwić, bo przez tyle pokoleń ten naród był i jest poniżany. Polacy nie znają Romów. W nich jest tyle dobra i pięknych zasad, przykładne wychowanie dzieci w rodzinnym domu, szacunek dla starszych. U Roma, jak u Kargula, słowo jest droższe od pieniędzy. Tylko nikt się na tym wszystkim nie zastanawia. Rom to Rom, a my, Polacy, widzimy w nim tylko zło, a dobra nie zauważamy. A przecież w każdym narodzie znajdzie się "czarna owca". Ale są też ludzie zasługujący na szacunek.