Założył bloga, aby pomóc narzeczonej w rehabilitacji

Martynie można pomóc poprzez wpłaty na konto Fundacji Pomocy Osobom Niepełnosprawnym "Słoneczko"
Stawnica 33, 77-400 Złotów
nr konta: 89 8944 0003 0000 2088 2000 0010, tytuł wpłaty: dla Martyny Dziadura 212/D
Wpłaty zagraniczne w euro:
kod SWIFT(BIC): GBW CPL PP, 76 8944 0003 0000 2088 2000 0050
Wpłaty zagraniczne w USD:
kod SWIFT(BIC): GBW CPL PP, 97 8944 0003 0000 2088 2000 0060
Tytuł przelewu : dla Martyny Dziadura 212/D

- Szkoda, że nie zacząłem prowadzić tego bloga wcześniej - na dopiero co założonym blogu www.tynatru.blogspot.com napisał Marcin Kotyla. U góry umieścił hasło "Nigdy się nie poddawaj".

Internetowy dziennik założył rok po dramacie, jaki dotknął jego narzeczoną, 26-letnią Martynę Dziadurę. Mieli wspólne wspaniałe plany, które realizowali krok po kroku. Oboje skończyli studia z tytułami magistrów. Mieli pracę. Martyna właśnie zrobiła prawo jazdy. Planowali ślub, była już wyznaczona konkretna data. A potem wspólne wakacje.

Rok temu, 2 lipca, ich świat się załamał, wszystkie plany okazały się nieaktualne. Martyna zapadła w dwutygodniową śpiączkę mózgową.

- Raptem, w przeciągu zaledwie jednego dnia, przestała mówić, rozumieć. Ręka i noga stały się spastyczne. Wiadomo już było, że coś nie tak jest z lewą półkulą mózgu, gdzie znajdują się ośrodki mowy i odpowiadające za prawą stronę ciała - trudne chwile opisuje Marcin.

Lekarze podejrzewali różne choroby. Odrzucili najgorszą, glejaka. Nie przychylali się do stwardnienia rozsianego. Stwierdzenie choroby było trudne. Jedne wyniki badań wykluczane były przez inne. Później okazało się, że toczeń układowy wraz z zespołem antyfosfolipidowym spowodował udar mózgu.

W końcu udało się zastosować właściwą terapię. Z Warszawy do jarosławskiego szpitala sprowadzono immunoglo-buliny. Choroba przestała się rozwijać, a Martynie wracały siły. Nie na tyle jednak, aby móc chodzić. Na początku nawet o samodzielnym chodzeniu nie było mowy. Nie potrafiła pisać, czytać, mówić. Zaczął się trudny okres powrotu do życia, pomagał jej w tym narzeczony.

- Kilkudniowa kuracja wzmocniła Martynę, mniej już spała, więcej kojarzyła. Przypominała sobie fakty z przeszłości, nawet żarty - opisuje Marcin. Zamieścił fotkę pierwszej kanapki, zrobionej w szpitalu przez Martynę. Pochwalił się, że nauczył ją słowa "siema", aby mogła witać szpitalny personel. Zamieszcza zdjęcia i filmy z rehabilitacji.

Założył bloga, aby rozpowszechnić ich wspólną prośbę o pomoc. Martyna może wrócić do w miarę normalnego życia. Potrzebuje jednak rehabilitacji, a ta jest kosztowna.